Afscheid nemen, cheetah knuffelen en olifant rijden

19 oktober 2014 - Port Elizabeth, Zuid-Afrika

Donderdag 16 oktober 2014

Nu begrijp ik wat ze doen! Ze repeteren het kerstspel voor hun 'afstudeeropdracht' op 8 november. Een beetje vroeg, maar goed. De kleintjes, die er (net als ik) niks van snappen, spelen schaapjes en hoeven maar op de grond te zitten. De oudere kinderen spelen Maria en Jozef, engelen en herders e.d. Verder wordt er een gedicht over hun creche voorgedragen (dus dat doet dat schreeuwende meisje....).
Thelma vertrouwde ons vandaag toe dat ze liever nog een tijdje thuis gebleven was, maar omdat er niemand anders is, moest ze gewoon komen. Het valt haar zwaar, de tweeling huilt 's nachts veel, dus ze slaapt nauwelijks en haar dochtertje Kelly is ook pas 1 jaar en 8 maanden en vraagt veel aandacht. Ze werkt 5 dagen en in de avonden en weekenden moet ze poetsen en wassen. Haar oudste dochter van 18 (dus ze is toch wat ouder dan ik dacht!) helpt haar gelukkig mee in het huishouden. Ze is klaar met school en zit nu thuis, want er is geen geld voor de universiteit. Thelma hoopt dat ze snel een baan vindt en zelf kan sparen voor haar opleiding.
Ze werkt al sinds 1995 op deze creche en heeft via Ilitha de benodigde opleidingen en cursussen, zoals EHBO, kunnen volgen. Ze is niet bepaald dom, maar aan gezinsplanning doet ze blijkbaar niet. Je kunt je oudste kind al niet laten studeren, maar dan krijg je er nog 6......

Vandaag kwam er een delegatie van Port Elizabeth Airport de creche bekijken. De kinderen zaten al bijna klaar voor de lunch, maar moesten toen weer terug naar de klas en braaf een boekje lezen. Dit bedrijf bezoekt verschillende creches en zoekt er 1 uit die ze gaan sponsoren, dus iedereen hoopte dat ze de 'test' zouden doorstaan. Ze vonden het in elk geval positief dat er vrijwilligers waren, dus hopelijk hebben we ons steentje bijgedragen!
Telkens als we weggaan worden we hartelijk bedankt door Iris, Colleen en Thelma, terwijl het juist andersom zou moeten zijn. Ze zijn echt heel blij met de vrijwilligers en zeggen veel van ons te leren. Ze zijn ook echt geinteresseerd, dat merk ik aan de kleine dingen, bijvoorbeeld dat ze mijn thee minder sterk maken, nadat ze zagen dat ik het theezakje er meteen uithaalde nadat ik hem kreeg. Lief, toch!
Morgen is al weer de laatste werkdag, al met al is het snel gegaan, zeker doordat de vakantieweek er ook nog midden in viel en ook door de safari's en andere activiteiten.
Omdat het zo leuk is heb ik vandaag nog maar snel wat gepland voor het weekend; safari nummer 3.

Vrijdag 17 oktober 2014

De laatste dag bij Ilitha Care Center. Om 12.00 uur zouden we opgehaald worden en om 11.30 uur werden Eva en ik naar de kleuterklas geroepen voor een gezamenlijk afscheid ('the sad things in life', zoals lerares Thelma de kinderen uitlegde). Na mooie woorden van directrice Colleen en Thelma en een groot applaus van de kinderen kreeg ik een cadeautasje met een mok (zodat ik altijd aan hun zou denken alsik thuis thee drink) en een groot stuk chocolade (is het aan me te zien dat ik chocoladeverslaafd ben??) en een superlieve kaart. Even slikken, want ik ga ze toch wel heel erg missen! De kindjes hebben voor ons gezongen en gedanst en natuurlijk was het toen tijd voor knuffelen en foto's....heel veel foto's, want dat vinden ze toch wel het allerleukste! Op de meeste foto's zie je mij niet eens meer, zo veel kinderen doken over me heen!
Ik mocht niet gaan zonder mijn adres, telefoonnummer en mailadres achter te laten en ik heb Mama Iris 's avonds nogmaals een bedanksmsje gestuurd.
Toen we echt gingen kwamen nog een paar kinderen een knuffel geven en een meisje huilde zelfs..... ik ook bijna. Thelma stond met de kinderen aan het hek te zwaaien toen we in het busje stapten en toen was het toch echt, echt, echt 'time to say goodbye'.
Ik weet niet of ik hun ooit nog terug zie en ook al kom ik terug, de kinderen zijn dan inmiddels doorgestroomd naar de basisschool. Hoe zal het hun vergaan? Volgens mij blijf ik me dat de rest van mijn leven afvragen......
De basis is hier in elk geval gelegd en er zijn dan misschien niet veel materiele zaken, er is wel veel liefde en ik hoop dat deze liefde hun vormt voor de rest van hun leven. Dan komen ze er wel. En ik hoop dat ik daar mijn steentje aan heb kunnen bijdragen. Liefde en onderwijs, dat is wat de kinderen hier nodig hebben....dat is wat Zuid-Afrika nodig heeft, dat is wat de wereld nodig heeft.

's Middags ben ik samen met Eva naar Daniell Cheetah Breeding Farm in Kirkwood geweest, ongeveer een uurtje rijden van PE, waar verschillende katachtigen gefokt worden. Naast cheetahs, hadden ze leeuwen, luipaarden (nummer 5 van de Big Five, maar dan wel niet in het wild), servals (grote, wilde katten), caracals (ook wel de Afrikaanse lynx genoemd vanwege de gelijkenis, al zijn ze niet gerelateerd) en meerkatten (soort stokstaartje).
Er was een gezin met 2 kleine kinderen en de luipaarden hadden dat gelijk in de gaten, die bleven de kinderen volgen. De kleinsten zijn de makkelijkste prooi voor hun. Als de kinderen wat dicht bij het hek kwamen probeerden ze echt aan te vallen.
Nadat we alle dieren gezien hadden, gingen we naar Gia, een cheetah van 2,5 jaar oud, geboren in gevangenschap, die tam, maar wel heel speels is. We konden hem gewoon aaien en knuffelen en natuurlijk fotograferen. In tegenstelling tot de gemene luipaarden was dit gewoon een grote kat, die spinde en kopjes gaf. Leuk om dit mooie dier van zo dicht bij te zien! Dat het eigenlijk net een kat is, merkte ik ook een kwartiertje later, toen ik begon te niezen en te snotteren en mijn ogen begonnen te branden. Een kattenallergie geldt dus ook voor cheetahs......

Zaterdag 18 oktober 2014

Vandaag om 11.00 uur vertrokken voor de laatste safari van deze reis, naar Kwantu Elephant Sanctuary en Kwantu Private Game Reserve.
Om12.00 uur stond olifantrijden op het programma, samen met Eva. Dat klinkt misschien zielig, maar deze olifanten zijn gered van een slecht bestaan of waren ziek en kunnen niet meer in het wild leven, dus dit is het beste leven wat ze zich maar kunnen wensen. Een olifant in gevangenschap kan 80, 90, zelfs 100 jaar worden, in tegenstelling tot olifanten in het wild, die maximaal zo'n 60 jaar worden. Dit komt omdat ze niet alleen gras en boomtakken eten, maar ook brokken en citrusvruchten. Ze krijgen regelmatig bezoek van de dierenarts en krijgen voedingssupplementen.
Ze worden getraind voor het olifantrijden en om gevoerd te kunnen worden door de toeristen (slurf op, mond open) en ze vinden alles best, zolang ze eten krijgen.
Ik heb gereden op de 11-jarige olifant Mandebvu, de kleinste van het stel. Speciaal om gevraagd, omdat ik mijn hoogtevrees nog wel eens onderschat (of mezelf dus wel eens overschat), maar na een paar minuten was ik al gewend en durfde is 'met losse handen'! Tijdens de rit vertelde de gids allerlei wetenswaardigheden over olifanten en was het genieten van het uitzicht......en het gehobbel van de olifant! Na afloop was het natuurlijk tijd voor een beloning en de brokken en sinaasappels gingen er wel in. Nog even op de foto met de olifant en even aaien, waarna de olifanten gingen lunchen. Die sinaasappels zijn slechts snoepjes voor hun.

Na de lunch stond er een rit door het wildpark op het programma, met als hoogtepunt de leeuwen, met een welpje van 1 maand oud, die langs de weg lagen te relaxen.
Ook dit park had een fokprogramma, met onder andere leeuwen en cheetahs. Er worden veel cheetahs gefokt in Zuid-Afrika. Reden hiervan is dat de cheetahvrouwtjes erg kieskeurig zijn. Mevrouw had inmiddels haar zevende mannetje, maar was in niemand geinteresseerd, dus dat schiet niet op zo. Het volgende plan was om er een vrouwtje bij te zetten, in de hoop dat ze dan jaloers wordt als het andere vrouwtje aandacht krijgt van het mannetje. Werk het zo niet ook bij de mensen.....?
De witte leeuw die gefokt is, zal niet uitgezet worden in dit park; hij zal het onderspit delven tegenover het alfamannetje in het park. Deze killer kan zelfs buffels en olifanten aan. Met de leeuwinnen zal hij wel blij zijn, maar het mannetje zal geruild worden met een ander park voor andere dieren.
Ook al zijn de dieren in gevangenschap geboren en hebben ze nooit hoeven te jagen, hun instinct werkt perfect. In januari was er een leeuw uitgezet in het park en hij had een chip, zodat ze hem konden volgen. Om 7.00 uur was hij uitgezet, om 9.00 uur had hij de eerste zebra al afgeslacht.
Een vreemde eend in de bijt was de Bengaals tijger, die alleen in Azie leeft. De 2 tijgers in dit park zijn ooit door een Afrikaan meegesmokkeld, maar toen ze volwassen werden realiseerde hij zich dat ze toch niet zo geschikt als huisdier zijn. Hij wilde ze doneren aan een dierentuin, maar toen bood Kwantu aan om ze te adopteren om mee te fokken. De jonge tijgers die geboren worden doneren zij aan een Aziatisch land, zodra ze oud genoeg zijn om in het wild te overleven. Terug naar waar ze horen.
De gids vertelde dat het bij de wet verboden is om de wilde dieren in gevangenschap een levend dier, zoals een koe of een impala, te voeren. Als de kans om het gevecht 'te winnen' niet 50-50 is, staat hier zelfs een gevangenisstraf op. In het wildpark gaat de natuur natuurlijk gewoon zijn gang. Dat was te zien aan het half opgegeten lichaam van een kudu, wat op een paar meter van de rustende leeuwen lag.

Na een heerlijk Afrikaans buffet in een prachtige lodge midden in het park, kon ik op weg terug door het park weer even genieten van de mooie sterrenhemel, die nu nog voller dan vorige week leek. Je zou toch denken dat er eentje zou vallen, maar nee hoor...... Och ja, wat heb ik ook nog te wensen? Na vandaag heb ik volgens mij echt alles gezien en gedaan wat ik wilde zien en doen in Zuid-Afrika.

Zondag 19 oktober 2014

Mijn laatste ochtend in PE doorgebracht in de shoppingmall, waar de kerstversiering al in de winkels ligt. Naast de zomerkleren en bikini's!
Vanmiddag mijn koffer ingepakt en nog even een uurtje op het strand gelegen. Morgenmiddag vertrek ik en dinsdag ben ik al weer thuis. Deze maand is omgevlogen!
En ondanks de heimwee heb ik absoluut geen spijt, ik heb een mooie tijd gehad.
Ik heb me zelf uitgedaagd en ben de uitdaging aangegaan. Het is me gelukt om even af te schakelen, om te schakelen en iets heel anders te doen, in een totaal andere omgeving en alleen op me zelf aangewezen. Het werken in de township viel me reuze mee, waarschijnlijk was ik goed voorbereid op wat me te wachten stond, ik had misschien wel verwacht dat het erger en moeilijker zou zijn.

Ga ik het nog eens doen? Misschien.... van de ene kant zeg ik ja, maar dan wel ergens anders en ander werk, want er zijn nog zo veel mooie plekken op deze wereld en ook veel plekken waar er hulp nodig is. Maar van de andere kant, ik heb me ook steeds gerealiseerd dat ik ook wel heel graag thuis ben, graag mijn eigen dingetjes doe in mijn eigen ritme en moeilijk kan loslaten wat er thuis (in het dorp, op mijn werk, op de voetbalclub, bij mijn vrienden, tijdens alle feestjes en stapavondjes die ik moet missen.....) gebeurt. Het is niet zo dat ik dat hier moest ontdekken, dat wist ik van te voren wel, dus het is meer een bevestiging. En alleen maar goed denk ik, want stel je voor dat je niet op je plek zit, zoekende bent en de hele wereld een potentiele toekomst voor je biedt. Ik weet tenminste zeker dat ik thuis op mijn plekje zit.
Maar het was mooi, ik heb genoten, het is een prachtige herinnering en ik ga tevreden weer naar huis.

Things-to-do-lijst, nr 1 - vrijwilligerswerk in Zuid-Afrika: CHECK!

Listen to your God, this is our motto
Your time to shine, don't wait in line, Y vamos por todo
People are raising, their expectations
Go on and feed them, this is your moment, no hesitations

Today's your day, I feel it
You paved the way, believe it

If you get down get up, oh, oh
When you get down get up, eh, eh
Tsamina mina zangalewa
This time for Africa

We are all Africa

Foto’s

2 Reacties

  1. Marion Janssens:
    19 oktober 2014
    Een goeie reis terug naar huis. Deze reis neemt niemand je meer af!!!
  2. Laura:
    20 oktober 2014
    Ben blij voor je dat je tevreden weer naar huis komt. Een hele goede terugreis.