Het begin van de laatste werkweek en een nieuwe uitdaging: surfles!

Zondag 12 oktober 2014

Lekker uitgeslapen na de lange dag gisteren en samen met Frederique en Amber het huis wat gepoetst. Het is hier echt een zwijnenstal en ik heb heel veel last van mijn huisstofmijtallergie. Logisch dat ik al bijna 3 weken verkouden ben. Er zijn zelfs kakkerlakken gesignaleerd! Wat dat betreft zal ik zo blij zijn als ik weer thuis ben, in mijn eigen schone, allergievrije huis, waar ik niet in andermans troep hoef te leven. Volgende keer (als die er al ooit komt) wordt het een 5-sterrenhotel!
Omdat het weer toch wel goed was even naar het strand gelopen en een surfles voor morgen gereserveerd. Vandaag hadden ze al een grote groep en het ging steeds harder waaien, dus de golven werden te hoog voor een eerste les. Daarom maar even een uurtje op het strand gelegen, maar vanaf 16.00 uur waai je hier echt weg, dus het was een korte middag.

Maandag 13 oktober 2014

De laatste werkweek alweer bij Ilitha Care Center. Colleen en Iris waren blij dat ik er weer was en dat ik niet meer zo verkouden was. Blijkbaar waren ze bezorgd om me geweest, want Colleen vertelde dat ze aan de kinderen die naar het Holiday Program waren gegaan, gevraagd had of ze me gezien hadden.
De lerares,Thelma, was vanaf vandaag weer terug van zwangerschapsverlof. Haar tweeling, pas 1 maand oud, had ze meegebracht, eentje in de buggy, eentje op de rug of ze werden om en om meegesleept door de andere vrouwen van de familie van Iris en Colleen. Als ze sliepen werden ze gewoon op de grond gelegd, tussen de spelende kinderen..... Later kreeg ik in de gaten dat het kleine meisje van 1,5 wat op de creche rondliep ook van haar was. 'Dus je hebt 3 kinderen' zei ik. 'Nee, 7. De oudste 4 zijn op school nu!' En ik schat haar niet veel ouder dan ik ben! Stel je voor, 7 kinderen, na 2 maanden zwangerschapverlof moet je weer aan het werk (omdat de directrice belde dat ze moest komen, er zijn niet echt regels voor) en je brengt 3 van de 7 gewoon mee. Worden vanzelf wel groot, iedereen helpt mee. Zien jullie me al aankomen op de gemeente?!?
Ondanks dat ze zelf heel goed Engels praat, geeft ze voornamelijk les in Xhosa. Tijdens het leesuurtje vroeg ze mij een boek in het Engels voor te lezen, wat zij telkens vertaalde in Xhosa. Heel enthousiast en grappig, met gebaren en stemmetjes; ze is erg leuk met de kinderen. Hetzelfde boek had ik 2 weken geleden ook al voorgelezen en de kinderen snapten het ook wel in het Engels, maar in Xhosa vonden ze het toch wel leuker volgens mij.
Ik versta er natuurlijk niks van, maar door de toon wat ze gebruikt begrijp ik wel wat ze probeert over te brengen. Toen ze de kinderen leerde over transportmiddelen, vertelde ze bij het vliegtuig dat ik met het vliegtuig naar Zuid-Afrika was gekomen omdat ik de Ilitha creche wilde zien. Dat vonden de kinderen toch wel een applausje waard! Op zo'n moment vraag ik me af of die kinderen ooit eens in een vliegtuig zullen zitten en dan voel ik me bevoorrecht..... zelfs schuldig soms. Hoe zal hun toekomst er uit zien.....?

Deze middag was het zo ver: mijn eerste surfles! Toen Lusi me ophaalde van de creche begon het te betrekken en wat te regenen. Ik wilde eigenlijk al niet meer gaan, maar ja, nat zou ik sowieso worden. Maar Lusi, die zeer gelovig is, deed even een gebedje voor me en (zoals hij al voorspelde) het hielp; het stopte met regenen en de zon kwam af en toe weer tevoorschijn. Toeval.... of was het me echt gegund!?
Toen kon ik er dus niet meer onder uit; op naar het strand waar ik om 15.00 uur surfleraar Brandon ontmoette. Wetsuit aan en de zee in. Aaahh, koud...aan mijn voeten. Die wetsuit hield me verder behoorlijk warm, gelukkig. Door de wind en het tegen de golven in lopen (met nog steeds een verkoudheid en allergische astma) kreeg ik in eerste instantie wat last van mijn longen en mijn ademhaling, die meteen veel te hoog en te snel was (klein beetje hyperventilatie), maar gelukkig herkende Brandon, die zelf astma heeft, dat meteen en gunde me even wat tijd voor wat ademhalingsoefeningen.
Goed, eerst maar eens op de surfplank klimmen. Eenmaal er op liggend, wachtte Brandon op een goede golf (die ruim aanwezig waren vandaag) en duwde mij met surfplank en al richting het strand. En dan was het aan mij om op mijn knieen te gaan zitten, dan op 1 voet, op 2 voeten, los te laten en te staan. Klinkt simpel, was het natuurlijk niet!
Het is echt heel moeilijk en heel zwaar, maar ook wel leuk en grappig om eens te proberen. Het is me 1 keer gelukt om (min of meer) te staan, dus ik ben tevreden. Na een uur was ik echt kapot, het is echt vermoeiend en toen ik kramp in mijn kuit kreeg vond ik het wel goed geweest. Genoeg zeewater geslikt.
Die ene keer staan bleek het hoogst haalbare voor me, dus een goede surfer zal ik wel nooit worden. Gelukkig stond dit niet op mijn things-to-do lijst. Volgens Brandon deed ik het niet slecht voor een eerste keer, maar dat zal deze surfdude wel tegen alle vrouwen zeggen! Alhoewel, me zelf een beetje kennende, vond ik zelf ook niet dat ik het er heel slecht van af bracht..... ik had veel erger verwacht! Ik voel inmiddels wel al spierpijn opkomen. Maar ik voel me ook best wel cool, haha!
Skien staat wel nog op mijn things-tot-do lijst en dat wil ik echt graag leren. Surfen schijnt moeilijker te zijn, dus nu kan skien alleen nog maar meevallen, hoop ik! Weer een ervaring rijker!
De maandag, zoals inmiddels al traditie is, afgesloten met een hamburger bij Spurs, waar we nog getrakteerd werden op een mooie watershow in de vijver van de Boardwalk.

Dinsdag 14 oktober 2014

Spierpijn!!! En dat van een uurtje surfen......En mijn benen zitten onder de blauwe plekken. Dacht ik ook eens cool te zijn....
En natuurlijk net vandaag wilden de kinderen op de creche extra veel opgetild, rondgedraaid en rondgeslingerd worden, aan me hangen, op me klimmen en springen.... auw auw auw, hahaha, zul je net hebben!
Vandaag ben ik samen met de nieuwe vrijwilligster, Eva uit Amerika, die hier maar voor 1 weekje is, naar de creche gegaan. Soms lijkt het of ze meer vertrouwen in ons hebben om de les te geven dan in zichzelf, dan moet ik steeds weer uitleggen dat wij geen leraressen zijn en alleen maar willen helpen en dat hun lesprogramma prima is.
Inmiddels kan ik al bijna de registratie van de kinderen zelf doen, ik ken al heel wat namen, al blijven sommige Xhosa-namen (met meer dan 10 letters) te moeilijk om uit te spreken. Mijn naam vinden de kinderen nog altijd heel grappig en ze kunnen hem wel nazeggen nadat ze me vragen hoe ik heet, maar ze onthouden het niet.
Vanavond samen met Frederique gekookt en nu plof ik met mijn e-book op de bank en kom er pas vanaf als ik naar bed ga!

Woensdag 15 oktober 2014

Lerares Thelma was vanmorgen naar de dokter en was er pas om 11.30 uur, dus na het ontbijt stonden Eva en ik er alleen voor met de 19 oudste kinderen. Colleen had hun gewaarschuwd dat we iedereen die zich niet zou gedragen terug zouden sturen naar de kleuterklas. Het ging een tijdje goed, we hebben het alfabet weer geoefend en getekend, maar 3 jongetjes bleven klierenen uitdagen. Na enkele waarschuwingen hebben we ze dus, zoals beloofd, naar de kleuterklas gebracht. Dat hadden ze niet verwacht, ze keken behoorlijk beteuterd en toen ze om 11.00 uur hun rugzakjes kwamen ophalen voor het tussendoortje in de kleuterklas, keken ze erg beschaamd, dus het had toch wel indruk gemaakt. Maar of het geholpen heeft.....morgen zullen ze vast en zeker weer net zo klieren als vandaag, haha.
Na het tussendoortje hebben we de kinderen buiten laten spelen, maar helaas begon het te regenen. Inmiddels was Thelma ook terug en hebben we met de hele groep spelletjes gedaan en geoefend voor het 'afstuderen' van de oudste kleuters, op 8 november aanstaande. Ik snap niet helemaal wat ze gaan doen, want het is helemaal in Xhosa, het lijkt een soort toneelstukje of voordracht.

Ik heb vandaag nog even met Colleen gesproken en haar gevraagd wat ze zou doen voor de creche als ze geld zou krijgen. Net als ik vond ze de reparatie van het dak op dit moment het belangrijkste, maar dit stond al gepland. Een vorige vrijwilliger uit Nederland had hier geld voor ingezameld en het materiaal was al besteld, ze wist alleen nog niet wanneer het gemaakt kon worden.
Wat ze verder belangrijk vond was een nieuwe koelkast, zodat ze, zeker met de zomer op komst, het eten voor de kinderen goed kon bewaren en een groter formuis, want ze moeten nu voor 48 kinderen (er zijn er 3 bijgekomen sinds deze week) koken op 2 kleine pitjes. Ook meer matrassen om op te slapen zouden welkom zijn. Ze zou Thelma nog vragenof er nog speelgoed en boeken nodig zijn. Zelf denk ik dat het goed is om de vloerbedekking te vervangen, nadat het dak gemaakt is en een stofzuiger om deze schoon te houden lijkt me ook handig, want vloerbedekking met een bezem schoonmaken is niet te doen!
Ik heb haar voorzichtig over de kerstpakkettenactie verteld, maar uitgelegd dat we waarschijnlijk niet heel veel zullen kunnen doneren, maar dat ik mijn best zal doen. Ze vond het in elk geval ontzettend lief van me en zei dat ze blij was met alle kleine beetjes. Ze vertelde over een vrijwilliger die een, in haar eigen ogen, klein bedrag had gedoneerd, vlak voordat ze weg ging, maar hier had Colleen een maand lang boodschappen voor het eten voor de kinderen van kunnen doen, dus ze wilde maar aangeven dat alle kleine beetjes welkom zijn en voor de creche juist heel groot zijn.
Dus ik hoop dat het dak snel gemaakt wordt en dat ik, samen met mijn collega's en andere lieve mensen om me heen die iets willen doneren, Ilitha Care Center rond kerstmis blij kan maken met op zijn minst een van de bovenstaande noden, maar hopelijk meer....of zelfs allemaal!

Die middag heb ik samen met Eva de historische attractie Donkin Reserve bezocht; een soort park met een vuurtoren, een monument (stenen pyramide) voor Lady Elizabeth Donkin, waar de stad naar vernoemd is, en een kunstroute met diverse kunstwerken zoals een mozaiek, metalen kunst en graffiti.
Heen zijn we met de taxi gegaan, maar terug leek het ons te voet wel te doen. Zo konden we nog wat gebouwen in het centrum, zoals een bibliotheek, het gemeentehuis en diverse kerken, met mooie architectuur bekijken en liepen we even door de winkelstraat, waar tevens wat marktkraampjes stonden. Hier realiseerde ik me ineens dat wij de enige 2 blanken in deze buurt waren, dit was echt een zwarte wijk. Oudere, blanke Afrikanen zeggen dat het in dit soort wijken niet veilig is, maar dat is, zoals de jongere generatie zegt, meer discriminatie dan wat anders. Ik ben in elk geval van mening dat PE niet alleen de bijnaam 'the windy city', maar ook de bijnaan 'the friendly city' eer aan doet.