De eerste dagen, de eerste indrukken

Donderdag 18 september 2014

Donderdagochtend om 9.30 uur van huis gegaan, om om 15.00 op het vliegtuig te stappen op Schiphol. Met de trein.....ideetje van pap en mam. De trein die al in Bunde vertraging had. Uiteindelijk was het maar een half uurtje, maar wat heb ik me geergerd, dat had ik weer!
Op Schiphol aangekomen nog lekker gelunched met pap en mam en uiteindelijk nog moeten rennen naar de gate! Wist ik veel dat gate D26 nog 3o minuten lopen is na de paspoortcontrole. Geef dat dan op tijd aan! Uiteindelijk was de gate nog niet eens geopend, 5 minuten voordat hij eigenlijk al zou sluiten. Erger, erger.....
Okee, vanaf nu zou ik relaxen. En dat lukte wonder boven wonder! Toen ik dacht 'he, turbulentie' en ik uit het raampje keek......waren we net geland op Heathrow!

Ondanks alle waarschuwingen voor hektiek en onduidelijkheid op Heathrow, viel het me reuze mee hier. Alles goed aangegeven, ruim van te voren werd bekend gemaakt dat ik naar een ander deel van determinal moest voor mijn gate en hier kon ik met een soort metro heen. Volgens het bord in 10 minuten, volgens mijn horloge in 2!
Om 21.30 uur de lucht in, in een grote en luxe boeing met aardig personeel van British Airways. Niks te klagen. Toen mijn ogen tegen 1.00 uur begonnen dicht te vallen, werd er nog een volledige warme maaltijd geserveerd! Het was dan wel 24.00 uur Engelse tijd, maar toch!
Op zich lekker geslapen, maar bij elke turbulentie schrok ik wakker, niet van de turbulentie, dat stelde niks voor met de eerder genoemde treinreis, maar van al het geklik om me heen om de riemen weer vast te maken. Houd die toch om! Erger, erger.....oh nee, dat zou ik niet meer doen! Daarom maar mijn koptelefoon opgezet en die nacht 4 keer de cd van Coldplay geluisterd in mijn slaap. Heerlijk om bij in te dommelen. Misschien niet zo'n compliment voor Coldplay.....dat dan weer niet.
Bij elke turbulentie heb ik even het routekaartje aangezet om mijn tv scherm en het viel me op dat we telkens van land naar water vlogen of andersom. Waarschijnlijk dus een overgang van luchtdrukgebied. Niet dat ik me zelf gerust moest stellen, maar toch..... Lekker verder slapen.

Vrijdag 19 september 2014

Vanmorgen om 10.00 uur geland in Kaapstad, wat er vanuit de lucht uitzag als een grijze en gauwe stad. Snel door naar Port Elizabeth. Meteen door de paspoortcontrole, koffer afhalen, koffer controle, en weer opnieuw inchecken en koffer weer afgeven. Overgewicht. Dat heb ik altijd, maar ik kwam er tot nu toe altijd met weg! Nu niet helemaal..... Na wat gewissel tussen ruim- en handbagage, vloeistoffen mogen op een binnenlandse vlucht wel mee in de handbagage, zelfs los in de hand, mocht alles mee.
Uiteindelijk werd mijn handbagage niet eens gewogen, heb ik alles weer bij elkaar gestopt en uiteindelijk is er dus evenveel gewicht het vliegtuig in gegaan.
Mijn eerste indruk van de eerste Zuid-Afrikaanse mensen was in elk geval goed. Aardig, behulpzaam (ik kreeg op de wc zelf het papier om mijn handen te drogen aangereikt en mocht het niet eens zelf weggooien!) en altijd aan het lachen!

Om 12.45 uur geland in PE, zoals Port Elizabeth door iedereen genoemd wordt, waar gelukkig wel de zpn scheen. Een vliegveld niet groter dan Maastricht Airport. Omdat ik moest wachten totdat ik opgehaald zou worden, hier en daar een praatje gemaakt met de Afrikanen. Uiteindelijk zei 1 van de mannen waar ik mee sprak dat 2 uur wachten toch ook voor Afrikaanse begrippen erg lang was. 'You should really call them!' Okee dan, gebeld en inderdaad, ze dachten dat ik maandag pas zou aankomen! He, maar ik was relaxed, dus no problem!
Binnen 20 minuten was Junayne, een van de vrijwilligerscoordinatoren, er en na een kort ritje (links!!! raar!!) kwam ik aan bij de vrijwilligersaccommodatie.
Hier eerst vrijwilliger Erika ontmoet, mijn koffer uitgepakt, gedouched en kennis gemaakt met de stagiaires Tessa, Janne, Jessy en Frederique. Later oud-vrijwilliger Jolanda ontmoet, die hier een weekendje op vakantie is. Allemaal uit Nederland. Verder zijn er nog Anna uit Duitsland en Amber uit Tennesse in Amerika, die komende week weer vertrekken. Maandag zullen er nog 2 meiden uit Nederland arriveren en dat was het tot november. Dan zal het huis wel volzitten, met 20 man!
Daardoor heb ik wel een 3-persoonskamer voor mij alleen...ideaal! Verder lijkt het echt een studentenhuis (wat het oorsponkelijk ook was), dus dat is best wel even wennen voor mij. Maar ik probeer het 'controlfreak zijn' los te laten. En lossssss....!

Later die avond gaan uit eten met de Nederlandse meiden en de buurjongens, ook Nederlandse stagiaires, die hier aan een sportmarketingproject werken. Zondag organiseren ze een obstakelrun, dat was wat voor Lopersgroep Ulestraten geweest!
Ik verwonder me er over hoe goedkoop het hier is, voor omgerekend 7 euro heb je een complete maaltijd inclusief drinken!

Zaterdag 20 september 2014

Vandaag stond al de eerste activiteit gepland: quad rijden. Iets van ik thuis waaschijnlijk niet zo snel zou doen, maar hier dus wel! En het was leuk!! Echt stoer. Achteraf gezien best een gevaarlijke tocht volgens Junayne, maar ik vond het wel meevallen. Was wel zwaar, ik heb nu (zondag) spierpijn!
Meteen het binnenland gezien, ruig landschap, bos, velden, riviertjes, rotsen (en 1 rots bleek een landschildpad te zijn) en heerlijk rustig!
Helaas ook de eerst discriminatie meegemaakt. De eigenaar van de quads begon zijn verhaal met 'zwarten kunnen echt niet quad rijden, daar zijn ze te dom voor, die kunnen niet eens recht rijden'. Vooral 'zwarten' met krullend haar zouden dom zijn volgens hem. Junayne was er natuurlijk niet bij toen hij dit tegen ons vertelde, maar toen we later hoorden dat de man zijn petje afpakte om zijn haar te bekijken, snapten we waarom......
Apartheid is over, maar discriminatie nog lang niet. Zoals Junayne zegt: 'It's crrrrrazyyyy!'. En ja, het is crazy!

Na een lekkere lunch bij een boerderij-restaurant naar huis gegaan om onze zwarte, stoffige gezichten te wassen en meteen weer door! Om 15.00 uur met buurjongen Vincent en enkele meiden een rugbywedstrijd bezocht in het Nelson Mandela Bay Stadion, speciaal gebouwd voor het WK 2010. De thuisbasis van de EP Kings, die zaterdag helaas verloren van de Cheetahs uit Freestate. Schijnt dat ze vaker verliezen....
Maar leuk om mee te maken en lekker van het zonntje genoten.

Die avond was iedereen te moe om te koken of uit eten te gaan, dus hebben we lekker pizza besteld en later die avond nog met Junayne gesproken over racisme, waarbij zelfs de Zwarte Pieten discussie nog ter sprake kwam. 'It's crrrazyyy!' Door zich ondergeschikt te gedragen en het te toloreren, houden 'the black and the coloured people' het ook zelf in stand. Hier zullen toch nog enkele generaties overheen moeten gaan, wil rascisme (hopelijk) verdwijnen in Zuid-Afrika.....

Zondag 21 september

Om 6.45 uur ging mijn wekker. Ja, jullie lezen het goed, ik, op een zondag, wakker voor 7 uur! En de reden maakt het nog ongeloofwaardiger... om naar de kerk te gaan.
Junayne vertelde dat hij moest drummen in de kerk en dat wilden we natuurlijk met eigen ogen zien.
Onderweg naar de kerk moeste we nog wat familie van Junayne oppikken in de township. Hier zie je het echte leven in PE, want tot nu toe leek mijn verblijf hier verdacht veel op vakantie, niet anders dan in elk Zuid-Europees land.
Het was pas 8.00 uur in de morgen, maar echt overal in de township zijn mensen op straat. Dit in tegenstelling tot de 'white area'. Kleine, vervallen, gekleurde huisjes, die behoorlijk indruk maken als je het in Nederland zo goed gewend bent. Maar ondanks de armoede alleen maar lachende gezichten.

Aangekomen in de kerk (een schoolgebouw wat ze hiervoor gebruiken), ging Junayne zich voorbereiden met de andere muzikanten en alles opbouwen. In de tussentijd raakten we aan de praat met zijn tante wat met ons was meegereden.
Overenthousiast vertelde ze over haar geloof en het leven in de township, wat niet altijd veilig is. Meestal niet, beter gezegd.... Gisteren was er nog geschoten, na schemering gaan ze niet meer de straat op. Maar ze vertrouwt er op dat God haar zal beschermen, hij heeft haar het leven gegeven en zal haar elke dag weer een morgen bezorgen. Mooi om te zien dat men zich zo vasthoudt aan het geloof. Nog mooier is het, dat ze niet oordelen over niet-gelovers. Iedereen is welkom, 'you're all family'. Zelfs wij 'blanken' werden voorgesteld aan haar familie en bekenden als 'my family from Holland'.
Ze vertelde hoe belangrijk het is om liefde te geven, vooral aan de kinderen, om ze zo te behoeden voor het slechte pad, waar menhier natuurlijk gemakkelijk op terecht kan komen. Als je de kinderen geen aandacht en waardering geeft, zullen ze nooit in zich zelf gaan geloven. Vertel hun hoe mooi ze zijn en help ze om hun droom waar te maken en ze komen er wel.
Dat is precies waar ik in geloof en waarom ik hier ben, dus ook al geloof ik niet in een god, de essentie is in wezen hetzelfde; we geloven allemaal in de kracht van liefde.

De dienst zelf was heel apart. Men begon met een gebed, waarbij iedereen naar voren werd geroepen op mee te doen. Nou ja, gebed.... zingen, schreeuwen, klappen, zeker niet zo als bij ons in de kerk. Het is zoals je in Amerikaanse film ziet, maar dan echt dus.
Na het gebed werden de nieuwkomers speciaal welkom geheten, ook onze 4 namen verschenen op de beamer en er werd voor opns geklapt. Daarna werder de mededelingen (de volgende dienst) en de verjaardagen van de komende week aangekondigd. De kinderen die genoemd werden waren erg trots en waren ook op hun paasbest gekleed, wetend dat iedereen naar hun zou kijken bij deze aankondigingen.
Daarna ging het enthousiaste bidden, zingen, muziek spelen, huilen, lachen en klappen verder. Het lijkt in niets op een kerkdienst bij ons, eerder vergelijkbaar met de carnavalszitting.
Na afloop van de dienst moesten we wachten totdat Junayne had afgebroken en konden we al genietend van het zonnetje een gesprekje aanknopen. Iedereen vroeg of we het leuk hadden gevonden en bedankte ons voor onze komst. In de tussentijd speelden alle kindjes samen op het schoolpleintje. Je merkt dat ze niet gewend zijn aan medelijden. Het is vallen en opstaan zonder ook maar een kik te geven. De oudere kinderen spelen met de kleintjes, iedereen let op elkaar, ze doen het echt samen.
Echt super schattig, die ukkies,ik lkan niet wachten tot ik aan het werk kan op de creche!

Nadat we weer wat mensen afgezet hadden, zowel in de townships als de rijke buurten, waar gewoon vila's met omheining, waakhonden en een eigen tennisbaan liggen, terug naar huis voor de lunch.
Overal onderweg zie je de Spar, dus wat dat betreft voel ik me helemaal thuis hier!
Die middag met de meiden naar de markt geweest, die hier elke zondag aan het strand is. Rond 16.00 uur ben ik nog even teruggegaan naar het strand, maar voor bikini was het echt te koud. De zon is warm genoeg, maar de wind...brrrr... Niet te koud voor een ijsje, dus om mijn chocoladebehoefte te vervullen 2 grote bollen chocoladeijs gegeten....voor omgerekend 70 cent, echt niet normaal!

Die avond met Erika en Amber gekookt (lees: aardappels geschild en afgewassen) en de rest van de avond deze blog getypt. Nu is het tijd om te gaan slapen, morgen ga ik eindelijk de projecten bezoeken en wat meer van de omgeving zien.
Dinsdag is pas officieel mijn introductie, omdat ze dachten dat ik op maandag zou komen. En woensdag begin ik al met een vrije dag; Heritage Day (herdenking van het culturele erfgoed), een van de 27 nationale feestdagen in Zuid-Afrika. Ook wel nationale braaidag genoemd, dus woensdag gaan we braaien (bbq-en).
Valt een feestdag in een weekend, dan wordt dit gecompenseerd met een vrije dag op maandag of vrijdag. Kunnen we een voorbeeld aan nemen in Nederland!

Bevalt het me hier? Ja! Heb ik het Zuid-Afrika virus al te pakken? Nee. Ik heb nooit zo geloofd in verliefd worden op een land. Volgens mij ben ik daar te nuchter voor. Het kan natuurlijk nog komen, maar volgens mij ben ik al verliefd.....op Zuid-Limburg!
En soms is het goed om te zien hoe het ook anders kan zijn en thuis van een afstandje te bekijken, om zo weer meer te waarderen hoe goed en mooi het thuis is. We klagen wat af, maar wat hebben we het toch goed!

Voor nu: welterusten en tot blogs! Xx