Mijn eerste bezoek aan Walmer township

Maandag 22 september 2014

Omdat iedereen dacht dat ik vandaag pas zou aankomen, staat mijn introductie voor dinsdag gepland, samen met de 2 nieuwe vrijwilligers die vandaag zouden aankomen. Daarom ben ik vandaag meegereden met de vaste chauffeur Lusi, die Erika en Amber naar hun project bracht; Missionvale. Missionvale heeft school, maar ook een soort van ziekenhuis, hospice en voedsel- en kledingbank. De stagiaires zouden vandaag thuis werken aan de voorbreiding voor het Holiday Programm. In de week van 6 oktober is hier een weekje voorjaarsvakantie en vinden er allerlei activiteiten plaats, vergelijkbaar met het Kindervakantiewerk bij ons. Hier zal ik ook gaan meewerken, omdat de scholen van mijn project Izizwe dan dicht zijn.
Lusi heeft me alvast Walmer laten zien, de township waar ik zal gaan werken en waar hij zelf woont met zijn vrouw en 3 kinderen. Naast de oude, vervallen huisjes van golfplaten, karton en hout (shacks), lagen er ook nieuwe huisjes; een nieuwbouwproject wat door de overheid gerealiseerd was. Maar deze zijn gebouwd zonder er eerst over na te denken, dus ze zijn begonnen met de huizen, die er klein, maar best mooi uitzien, maar er zijn geen wegen en het water en de elctriciteit ligt niet tot aan de huizen. Ze hebben een wc, maar zonder water is deze nutteloos. De mensen moeten hun water bij een pomp midden in de township halen, om te drinken, zich te wassen, te poetsen en hun was te doen. Dan realiseer je je pas hoe veel water je op een dag verbruikt!
Hij vertelde over de verschillen tussen arm en rijk, wat volgens hem niet bepaald wordt door het geld dat je hebt, maar door je 'mindset'. Hij was niet rijk op het gebied van educatie en inkomen, had zijn school niet afgemaakt en was een tijd werkloos geweest, maar hij was absoluut rijk op spiritueelgebied. Hij leeft naar zijn geloof, is trouw aan zijn vrouw, zorgt dat zijn kinderen elke dag eten hebben, hij heeft een baan en plannen om in de toekomst als zelfstandige te gaan werken als hij voldoende ervaring heeft opgedaan en hij leeft in liefde met de mensen om hem heen. We kwamen zijn oude baas tegen. Hij vertelde me dat deze man hem bedrogen had, maar hij had besloten om hem te vergeven. Niet degene die jou onrecht heeft aangedaan draagt dit zijn hele leven met zich mee, maar jij zelf, als je niet kunt vergeven. Het brengt innerlijke rust en geluk en hij was blij dat hij kon vergeven, omdat dit zijn leven lichter maakt. Dit maakt hem een rijk mens.Mooie gedachte en het klopt zeker weten!

Weer thuis aangekomen even naar het strand geweest, maar na een uurtje was ik helemaal weggewaaid en kon ik het zand zelfs uit mijn oren peuteren. Mijn rug en de achterkant van mijn benen zijn verbrand, want natuurlijk heb ik weer niet geluisterd naar de adviezen dat je veel sneller verbrand als het waait en bla bla bla. Maar ja, mijn motto is 'beter rood dan wit'. Alleen ben ik nu half half.....
Die middag de 2 nieuwe vrijwilligers ontmoet; Tanja uit Maaseik (half Nederlands-Limburgs en half Belgisch-Limburg, dus ich kin weer mit emes plat proate!) en Nora (uit Zwitserland). Ik dacht dat ik best goed was in Duits, maar afwisselend met het Engels gaat het me echt veel moeilijker af dan Engels. Ik merk dat ik al af en toe denk in Engels en tijdens het schrijven van deze blog kom ik vaak niet op het Nederlandse woord! Dus ook tegen Nora praten we maar Engels. Tanja's koffer is kwijtgeraakt en ik kan me helemaal voorstellen hoe ze zich voelt, dat was mijn grootste angst.
Vanavond zijn we naar de Boardwalk geweest, een soort shoppingmall met veel restaurantjes en koffiebarretjes, winkels en een casino. Elke maandag is Burgernight in een van de restaurants en Junayne trakteerde. Het eten is hier heel erg westers/Amerikaans. Sowieso is alles in de stad heel westers en overal zie je Coca Cola, Mc Donalds, KFC, BP, Total, Ola...alles grote merken die wij ook kennen. Hierdoor, maar ook door het internet, lijkt het helemaal niet of ik zo ver weg ben. Alleen in de townships merk je de afstand.... al is Coca Cola echt overal, zelfs daar!

Dinsdag 23 september 2014

Vandaag hadden Tanja, Nora en ik de introductie in Walmer Township. Hier vertelde Prof (vader van 4 kinderen, waarvan de oudste 22 was en de jongste 15 dagen is!) over de township; de geschiedenis, de apartheid, het leven hier en hoe blij ze zijn met de hulp van vrijwilligers. Het feit dat we er voor kiezen om onze tijd en ons geld te besteden aan vrijwilligerswerk, in plaats van aan een luiervakantie aan het strand, maakt ons volgens hem goede mensen in ons hart. Hij probeerde ons nog wat woordjes in de kliktaal Xhosa te leren, maar dat wil nog niet echt. De woordjes kan ik misschien wel nazeggen en de kliks kan ik maken, maar de combinatie....
Na zijn verhaal heeft Julia (Lungi voor insiders) ons rondgeleid door de township.
Je hebt van te voren een beeld, door verhalen van anderen, foto's en het nieuws, maar je kunt het je natuurlijk nooit helemaal voorstellen zonder er zelf geweest te zijn. Toch denk ik dat ik van te voren wel een goed beeld had, het viel me zelf wel mee, want in tegenstelling tot mijn verwachting waren de mensen er gelukkig, ondanks de armoede en troep. Van thuis uit denk je dat de mensen zielig zijn en natuurlijk hebben ze het niet makkelijk, maar je ziet alleen maar lachende en vriendelijk groetende mensen.
Julia liet ons de kliniek/consultatiebureau zien, waar het vol zat met wachtende mensen. Worden ze vandaag niet geholpen, dan misschien morgen. Okee, ik zal niet meer klagen over het AZM........beloofd!
Ze vertelde verhalen over haar werk voor de township, zo werkt ze net als ik voor de plaatselijke voetbalclub! Het leven in de township is niet veilig, zo zijn er onlangs een man van 22 en een meisje van 3 omgekomen doordat ze aan de stroom waren blijven hangen! Ze liet ons een wc zien..... een emmer omringd door wat karton, een stukje hout en een golfplaat. Overal waar je kijkt ligt afval. Hygiene is hier ver te zoeken, maar op de een of andere manier kan ik dat makkelijk van me af zetten. Ik heb meer moeten wennen aan het rommelige huis!
Aangekomen op de creches (3 in Walmer waar de vrijwilligers van Izizwe werken) werden we echt overvallen door de kinderen, voor je het weet hangen er 10 kinderen aan je benen. Ze willen allemaal opgetild worden, geven high fives en kushandjes, knuffelen je en willen niets liever dan met je op de foto! Gelukkig maar dat ik graag foto's maak! Op 1 creche werd het volkslied voor ons gezongen. Ze zijn echt superschattig allemaal en het doet echt pijn om weer weg te gaan, terwijl er nog 3 kids aan je vast plakken en nog zo'n 25 een high five willen.

Na de rondleiding door Walmer werden we weer door Junanyne opgehaald, die ons naar het Human Dignity Center (HDC) bracht. In het HDC zijn 4 schoolklassen, een groentetuin en wordt er in de middag warm gekookt voor de kinderen. 'Teacher, teacher, teacher' roepen ze en willen met je spelen, springen op de foto of gewoon even je hand vasthouden of knuffelen. Hier spreken ze algoed Engels, dus in tegenstelling tot de creches kun je goed met de kids communiceren.
2 meisjes pakten me bij de hand en wilden me de groentetuin laten zien. 'Look, carrots!', heel trots! Er zaten veel slakjes in de tuin, die ze vol bewondering bekeken en aan mij lieten zien. Hetzelfde gesprek heb ik afgelopen woensdag nog gevoerd met mijn neefje Loek van 5. Fijn om te zien dat ook deze kinderen gewoon kunnen genieten van kleine dingen en wat dat betreft gewoon even kind kunnen zijn.
Ik mag kiezen wat ik wil doen en ik denk dat ik het het HDC wordt. Hier is meer structuur en wordt er echt les gegeven aan de kinderen. Ik verwacht dat ik hier net iets meer kan doen en zien en betekenen dan op de creches.

Na thuiskomst even naar de winkel geweest (voor mijn Oreo-koekjesverslaving) en vanavond maken Amber en Tessa pizza. Ondertussen koelt het flink af en begint het te onweren in PE. Het voorjaar is hier net zo onberekenbaar als thuis. Hopelijk is het weer morgen beter en kunnen we braaien op het strand.