Aan het werk

24 september 2014 - Heritage Day

Nationale braaidag, maar vanwege het weer was besloten niet te braaien. Overdag zijn Nora en ik naar de Boardwalk gelopen en als verzopen katten daar aangekomen. Een rondje door het complex en thee met cheesecake. Na de Boardwalk nog de dichtsbijzijnde supermarkt opgezocht en na een flinke wandeling terug met tegenwind lekker gerelaxed.
Na het eten zijn we nog even naar de buren gegaan, die wel hadden gebraaid en na afloop een lekker vuurtje in de braai hadden gemaakt, waar we met z'n allen gezellig hebben zitten kletsen.

25 september 2014

Vandaag was mijn eerste dag bij het Human Dignity Center (HDC). Nadat Lusi Janne, Tanja en mij hier afgezet had, werden Tanja en ik 'gedropt' bij de 5/6-jarigen, waar de lerares net gestopt was.... en er was nog geen nieuwe, dus waren wij de nieuwe leraressen. Dat kan hier blijkbaar allemaal. Halverwege het voorstelrondje met de 21 kinderen ging het al mis en werd er niet meer geluisterd, geschreeuwd, gerend en gekeet. Ik wilde vroeger het onderwijs in, maar goed dat ik andere keuzes heb gemaakt, want als ik al geen natuurlijk overwicht heb op een 5- of 6-jarige........ Vreemd dat ik daar in mijn werk totaal geen last van heb.
We hebben vanalles geprobeerd, maar niks maakte indruk. Pas toen de stagiair binnenkwam zaten de kinderen meteen stil. In eerste instantie dacht ik omdat hij Xhosa met ze kan praten (alhoewel ze goed Engels spreken), maar later bleek omdat ze weten dat hij hun slaat met de stok als ze niet braaf zijn. Dat dwingt dus respect af hier. Hij adviseerde ons ook te dreigen met deze straf, maar dat krijg ik niet over mijn hart. Dan maar keet in de klas.
Nadat de stagiair geweest was en ze wat kleurplaten en rekensommen had gegeven ging het redelijk goed, al blijven sommigen je uitdagen. Vrij normaal eigenlijk op die leeftijd. Stuk voor stuk zijn het schatjes, maar zet ze bij elkaar.... Eigenlijk willen ze gewoon aandacht, die ze waarschijnlijk veel te weinig krijgen, dus nu hoorde ik elke minuut wel 10 keer 'teacher, teacher, teacher!!!'. Ieder kleurtje op het papier moet je bekijken en van complimenten groeien ze.
Een meisje viel me meteen op. Ze had een lichamelijke handicap, ze sleepte met haar been en kon moeilijk lopen. Daarnaast was ze erg verlegen en had wat weinig zelfvertrouwen. Ze volgde me en als ze zag dat ik naar haar keek vroeg ze voorzichtig om hulp bij de optelsommen die ze moest maken. Terwijl de anderen al lang klaar waren had zij nog niets opgeschreven. Ze dacht dat ze het niet kon, maar toen ik het samen met haar deed, bleek wel degelijk dat ze kon goed tellen.
In de pauze van 10.00 uur konden alle kinderen naar buiten en kregen ze een boterham en ranja. Het gehandicapte meisje strompelde op haar gemak naar een hoek waar haar rugzakje stond en nadat iedereen naar buiten was haalde ze hier haar eigen boterham en sap uit, die ze in de klas opat en dronk. Waarschijnlijk krijgt ze dit mee zodat ze niet naar de keuken hoeft te lopen, want het warme eten van 12.00 uur at ze wel gewoon mee, dus ik denk niet dat het iets met allergieen te maken heeft. Ze kon zich gelukkig goed uitdrukken, vroeg of we haar naar de keuken wilden dragen en een stoel wilden halen zodat ze buiten haar eten kon opeten.
Gelukkig kunnen haar ouders het op deze manier wat makkelijker voor haar maken. Ik vraag me af of veel van deze kinderen 's morgens voor schooltijd thuis een boterham krijgen.......
Een jongetje wilde nog even binnen blijven en zijn tekening afmaken, maar hij was er zo in op gegaan dat de keuken dicht was toen hij klaar was. Of ik dat even voor hem wilde regelen, vroeg hij met een sip gezichtje. Gelukkig kreeg hij zijn boterham nog.
Na de eerste pauze zaten er ineens 22 kinderen in de klas. Ook dat kan hier blijkbaar allemaal.

Van 12.00 uur tot 14.00 uur hebben we buiten met de kinderen gespeeld, ze hoefden niet meer terug naar de klas, alleen de oudere kinderen. Het spelen vinden ze geweldig, ze willen opgetild worden, rondgedraaid en rondgeslingerd worden, ze klampen zich aan je vast, drukken zich tegen je aan en als je je fototoestel pakt worden ze helemaal gek. Ze nemen meteen poses aan, duiken met z'n allen over je heen en willen direct zien hoe ze op de foto staan (het liefst met mijn zonnebril op). Nog liever maken ze zelf de foto's, van mij en van de andere kinderen. Ik heb nu de meest afgrijselijke foto's van me zelf, die ik maar vlug gedelete heb! Ze pakken je alles af, zoals het fototoestel en zonnebril, maar geven alles ook weer braaf terug. Wat ze ook heel interessant vinden zijn mijn haren, even voelen, want die structuur kennen ze niet. En ik ben jaloers op die van hun......

Na de braai, die we vanavond in plaats van gisteren hebben gehouden, zijn we naar het Casino op de Boardwalk gegaan, waar op donderdag de Beerpong competitie is. Blijkbaar kent iedereen beerpong, behalve ik. Waarschijnlijk omdat ik nooit in een studentenvereniging heb gezeten. Niks gemist dus, haha.
Het is wel grappig hoor, vooral het feit dat ze het in het casino spelen. Het lijkt hier wel Las Vegas in het klein, alles super chique, glitter en glamour.
Het contrast met de ochtend in de township kan niet groter zijn, hier waar geld niks waard is, waar iedereen alles gewoon vergokt en waar ik nog geen E 2,50 voor een cocktail betaal. Ik vroeg me ineens af wat er van het gehandicapte meisje terecht zou komen later....... In je hoofd kun je de knop zo weer omzetten, zodra je in een andere omgeving bent, maar in je hart niet. 's Avonds, terwijl ik in bed dit stukje typ, rolt er een traan over mijn wang.

26 september 2014

Omdat ik ook wilde weten hoe het er op de creche aan toe gaat, voordat ik een definitieve keuze maak, heb ik vandaag geruild met Nora en ben ik naar een van de creches gegaan en zij naar het HDC.
Het Ilitha Care Center is opgericht door mama Iris en inmiddels overgenomen door haar dochter Colleen, de directrice, zelf moeder van 2 en grootmoeder van 2. De creche vangt in totaal 45 kinderen van 4 tot 6 jaar op, maar niet alle kindjes zijn er elke dag. Vandaag telde ik er 35.
Om 9.00 uur aangekomen starten de kinderen met ontbijt, een soort pap die ze braaf opeten, uiteraard voorafgegaan door eeen gebedje. 2 kindjes eten niet mee, zij hebben thuis al pap gegeten.
Een voor een stellen ze zich voor, hun voor- en achternaam, hun leeftijd, of ze een jongen of meisje zijn en waar ze vandaan komen. De meesten zijn van Walmer, maar er waren ook 2 kindjes afkomstig uit Zimbabwe.
Direct daarna kwam Colleen de oudsten van 5 en 6 jaar halen om naar hun klasje te gaan, de keinsten van 4 gingen nog wat spelen en daarna slapen.
Na een liedje vervolgde Colleen met het ABC, de kleuren, dieren, groenten, tegenstellingen, de dagen van de week, wat ze al goed konden. Daarna gingen ze vormen tekenen en inkleuren. Sommigen tekenden alleen cirkels en vierkanten, terwijl anderen al sterren, hartjes en bloemen tekenden.
De kinderen moeten zelf een tussendoortje meenemen, wat varieert van een boterham of fruit tot zakjes chips! Heel erg lief dat sommige kindjes dat beetje wat ze hebben met me willen delen! Maar dan vertelde ik ze dat ze het maar aan een andere kindje moesten geven wat minder had. Er wordt gekookt voor de kindjes die zelf niets bij zich hebben, dus gelukkig heeft iedereen eten en voel ik me ook niet bezwaard om wat te eten. Voor het eten wassen ze braaf hun handjes en worden de tafeltjes afgeveegd.
De computer was kapot en Colleen vroeg me om er eens naar te kijken, maar helaas kreeg ik hem ook niet aan de praat.
Na de lunch werd er nog gezongen en gedanst en mochten de kinderen buiten spelen, zodat we het klaslokaal konden opruimen.
Zodra Colleen het lokaal verliet werden de kinderen hier ook drukker. De jongens wilden steeds vechten en de meisjes hingen om en aan mij en konden echt minuten lang naar mijn horloge kijken. Als er eentje huilde, kwam een ander dat meteen tegen mij zeggen, maar ging hem of haar dan wel zelf troosten.
Op het einde van de ochtend waren ze wat meer aan mij gewend en kwamen ze een voor een vragen wat mijn naam is, om me daarna uit te lachen en na te doen, omdat ze het zo grappig vinden klinken. Blijkbaar horen ze mijn roots uit Elsloo, want er werd flink met de R gerrrrold toen ze me nadeden!

Na afloop heb ik Colleen gevraagd of ze dacht dat het nut zou hebben als ik hier elke dag zou komen. Ze vertelde dat de lerares van deze klas met zwangerschapsverlof was en dat ze geen geld had voor een vervangster, dus daarom gaf zij maar les. Het was voor haar ook nieuw en ze wilde het graag samen doen. Iedereen was hier heel aardig voor me, ik kreeg zelfs een kopje rooibosthee in de pauze aangeboden en er zat redelijk wat structuur in de dagindeling. Mama Iris vertelde dat ze vorig jaar veel vrijwilligers hadden, maar sindsdien niemand, ze gaven me heel erg het gevoel welkom te zijn.
Ik dacht eerst dat het HDC een beter plaats zou zijn om te ondersteunen, omdat ik hier de kinderen echt iets kan leren in tegenstelling tot de creches met de hele kleintjes van 2 en 3 jaar, waar je alleen maar mee kunt spelen en knuffelen, maar ik denk dat dit een mooie middenweg is. Ze praten voldoende Engels om met ze te kunnen communiceren, maar er is nog genoeg te leren, maar ook tijd om te spelen. Colleen beloofde me naamplaatjes te maken op de tafels, zodat iedereen een vaste plaats heeft en ik namen van de kinderen kan leren. Op 3 kindjes na met een westerse naam (Princess, Natascha en Dylan) had de rest een Xhosa naam (klik klik...) .....dat wordt dus nog moeilijk!
Ik vind het ook leuk om midden in de township te zitten, als je naar buiten kijkt zie je het leven op straat, het HDC ligt meer afgelegen en afgesloten. Alleen niet te veel rooibosthee drinken de volgende keer, want naar de wc gaan hier doe ik toch liever niet.
Na afloop sprak ik nog even met Colleen over haar familie en toen bleek dat het grootste boefje van de klas haar kleinzoon was!

Op vrijdag werken we maar tot 12.00 uur in plaats van tot 14.00 uur. Eerst dacht ik dat 14.00 uur veel te vroeg was, maar het is erg vermoeiend en je doet veel indrukken op op een dag, dus het is eerlijkgezegd wel prima zo. In tegenstelling tot wat me per mail verteld was, is er weinig aan naschoolse programma's op het moment.
Genoeg tijd dus om vanmiddag wat boodschappen te doen bij de Spar (ik mocht willen dat die in Ulestraten zo groot was!) en verder te schrijven aan de blog.
Ik ben nu al een week hier, wat vliegt de tijd! Ik ben aardig gewend, al begin ik thuis ook te missen. Iedereen is hier veel langer dan ik en bouwt hier een nieuw leven op. Dat doe ik natuurlijk niet voor een maandje, mijn leven is gewoon thuis en dat gaat gewoon door..... alleen zonder mij en dat vind ik soms wel eens lastig, omdat ik altijd bang ben vanalles te missen. Maar goed, even terugdenken aan de townships relativeert meteen.